- reposco
- 1.
rĕ-posco, ĕre, v. a., to demand back, to ask for again, as something belonging to one (class.); constr. aliquid; aliquid ab aliquo; more freq., aliquem aliquid, and absol.I.Lit.:II.
dedisti eam dono mihi: Eandem nunc reposcis,
Plaut. Men. 4, 3, 16:quoi talentum mutuom dedi, reposcam,
id. Trin. 3, 2, 202:quae deposueris,
Quint. 9, 2, 63:pecuniam,
Tac. A. 1, 35:ignes commissos,
Prop. 4 (5), 11, 53:fratrem clamore magno,
Sil. 17, 460:ego ab hac puerum reposcam,
Plaut. Truc. 4, 3, 76:virginem,
id. Curc. 5, 2, 16:aulam auri te reposco,
id. Aul. 4, 10, 33:eum vidulum,
id. Rud. 5, 2, 65:eum simulacrum Cereris,
Cic. Verr. 2, 4, 51, § 113:alter me Catilinam reposcebat,
id. Red. in Sen. 4, 10:Parthos signa,
Verg. A. 7, 606:(talenta) Thebani reposcunt Thessalos,
Quint. 5, 10, 111:propensiores ad bene merendum quam ad reposcendum,
Cic. Lael. 9, 32. —Trop., to ask for, claim, demand, exact, require, as something due:2.attentas aures animumque reposco,
Lucr. 6, 920:quod natura reposcit,
id. 2, 369:vitam (mea fata),
Prop. 2, 1, 71:amissam meā virtutem voce,
Ov. M. 13, 235:foedus flammis,
Verg. A. 12, 573:responsa Ordine cuncta suo,
id. ib. 11, 240:promissa,
id. ib. 12, 2:pretium libelli,
Plin. Ep. 7, 12, 5:gratiam,
id. ib. 1, 13, 6:vicem,
Mart. 8, 38, 3:natos poenas,
Verg. A. 2, 139 Forbig. ad loc. (Heyne, ad poenas):ab altero rationem vitae,
Cic. Verr. 2, 3, 1, § 1: rationem (rei) ab aliquo, id. Div. in Caecil. 9, 27; Caes. B. G. 5, 30; cf.:vos rationem reposcitis, quid Achaei Lacedaemoniis bello victis fecerimus?
Liv. 39, 37:quid dicturos reposcentibus aut prospera aut adversa,
who demanded an account of their successes or reverses, Tac. H. 3, 13 fin.:cave respuas, Ne poenas Nemesis reposcat a te,
Cat. 50, 20.rĕposco, ōnis, m. [1. reposco], one who makes a demand, who urges a claim, a dun:acerrimi,
Amm. 22, 16, 23.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.